W Polsce najważniejszymi szkodnikami, które występują na plantacjach jęczmienia są: mszyce, skrzypionki i pryszczarki. Obserwuje się także, w niektórych latach, masowe pojawy innych szkodników, takich jak: lednica zbożowa, łokaś garbatek, nałanek kłosiec, niezmiarka paskowana, miniarki, ploniarka zbożówka, wciornastki oraz rolnice.
Jęczmień ozimy uszkadzany jest także przez ślimaki, gryzonie, ptaki i zwierzynę łowną. Najważniejszymi szkodnikami jęczmienia ozimego i jarego są mszyce, zwłaszcza na odmianach pastewnych, które są bardziej nawożone azotem. Na spadzi wydzielanej przez mszyce, rozwijają się grzyby sadzakowe, które wytwarzają bardzo groźne dla ludzi i zwierząt miko toksyny, a także są przyczyną ograniczenia powierzchni asymilacyjnej roślin. Poza szkodliwością bezpośrednią obserwuje się także szkodliwość pośrednią, którą jest przenoszenie przez mszyce wirusów roślinnych występujących na jęczmieniu.
- Integrowane zwalczanie szkodników jęczmienia ozimego i jarego polegają na:
przeprowadzaniu regularnych lustracji upraw - identyfikacji i ocenie liczebności występujących szkodników i ich wrogów naturalnych
- podejmowaniu decyzji o przeprowadzaniu zabiegu chemicznego jedynie wtedy, gdy liczebność szkodników przekracza próg ekonomicznej szkodliwości, a nie występują warunki, które w naturalny sposób mogłyby ograniczyć liczebność szkodnika.
Zwalczając szkodniki na jęczmieniu należy stosować selektywne, skuteczne środki ochrony roślin, uwzględniając aspekty ekonomiczne i ochronę środowiska. Obserwacje plantacji przeprowadza się zgodnie z metodami opracowanymi dla poszczególnych gatunków szkodników. Po kilku dniach od wykonania zabiegu ochrony roślin należy sprawdzić skuteczność zastosowanych insektycydów. Zabieg chemiczny należy powtórzyć, gdy liczebność szkodników nadal utrzymuje się powyżej progu ekonomicznej szkodliwości.
Należy pamiętać, że integrowana ochrona polega na wykorzystaniu wszelkich dostępnych metod zwalczania szkodników tak, aby do minimum ograniczyć stosowanie insektycydów. Należy tak kierować liczebnością szkodników, aby utrzymać ich liczebność populacji na poziomie niższym od progu ekonomicznej szkodliwości. Bardzo ważna jest profilaktyka. Do zalecanych niechemicznych metod zalicza się metody agrotechniczne, biologiczne, fizyczne, mechaniczne i hodowlane. Każda z tych metod może znaleźć zastosowanie w konkretnej sytuacji, w odniesieniu do określonego szkodnika i okazać się skuteczna jako zabieg jedyny lub powiązany z innym.