W ostatnich latach przyczynami wzrostu liczebności szkodników o ekonomicznym znaczeniu w pszenżycie – mszyc, skrzypionek są zmiany technologii uprawy, intensywna ochrona przed chwastami i szkodnikami, obfite i niezrównoważone nawożenie azotowe. W przypadku mało znanych i dotychczas mniej ważnych gospodarczo szkodników – pryszczarków, miniarek, łokasia garbatka, lednicy, żółwinka przyczynami zwiększenia ich nasilenia występowania są: intensyfikacja uprawy zbóż, uproszczenia w agrotechnice i strukturze zasiewów, powszechne i nadmierne stosowanie środków ochrony roślin oraz zmiany klimatyczne.
W skład integrowanej ochrony roślin pszenżyta ozimego i jarego przed szkodnikami wchodzą metody o charakterze profilaktycznym takie jak: agrotechniczna, hodowlana i biologiczna oraz chemiczne o charakterze doraźnym (interwencyjnym) stosowane w ostateczności po przekroczeniu progu ekonomicznej szkodliwości.
W ograniczeniu występowania szkodników pszenżyta i ich zwalczaniu należy:
– przeprowadzać okresowe lustracje pola pod kątem oceny wizualnej stanu zdrowotności zasiewów i obecności szkodników
– posiąść wiedzę dotyczącą rozpoznawania podstawowych gatunków szkodników zbożowych, ich występowania, biologii i szkodliwości , zapobiegania ich rozprzestrzeniania
– znać środki ochrony roślin oraz dysponować odpowiednią aparaturą do wykonywania zabiegów
– dostosować do lokalnych warunków glebowych i środowiskowych rekomendowane odmiany pszenżyta dla poszczególnych województw wg List Zalecanych Odmian
– prowadzić właściwy płodozmian
– stosować prawidłową agrotechnikę, mając na uwadze uprawę pożniwną, zrównoważone nawożenie, użycie kwalifikowanego i zaprawionego materiału siewnego, właściwy termin siewu
– chronić organizmy pożyteczne
– insektycydy stosować jedynie wtedy, gdy liczebność szkodników przekracza próg ekonomicznej szkodliwości, a nie występują warunki, które w naturalny sposób mogłyby ograniczyć liczebność szkodnika