Uprawa zbóż, w tym pszenżyta ozimego i jarego, charakteryzuje się bardzo wąską rozstawą międzyrzędzi. Najczęściej są siane w rzędach, od 10 do 15 cm, maksymalna rozstawa w pszenżycie ozimym wynosi nie więcej niż 20 cm szerokości. Taka technologia praktycznie wyklucza mechaniczne zwalczanie chwastów, zwłaszcza w późniejszych fazach rozwoju. Pielęgnowanie zasiewów pszenżyta ozimego ma na celu niszczenie tworzącej się na powierzchni roli skorupy oraz niszczenie kiełkujących chwastów. W praktyce cele te osiąga się przez jesienne bronowanie pola przed wschodami (Adamczewski i Dobrzański 2008), natomiast zabieg ten wykonany krótko po wschodach pszenżyta uważany jest za niecelowy, a czasem nawet szkodliwy.
Wiosenne bronowanie pszenżyta ozimego jest zabiegiem bardzo korzystnym. . Poza zniszczeniem chwastów i skorupy glebowej poprawia stosunki powietrzno- wodne. Bronowanie należy wykonać na ukos lub w poprzek rzędów pszenżyta po ruszeniu wegetacji, na obsuszonych polach, gdy już minie groźba przymrozków. Do tego celu w zależności od warunków glebowych i klimatycznych można wykorzystać brony lekkie, średnie, ciężkie lub brony – chwastowniki. Chcąc ograniczyć stosowanie herbicydów, a zwłaszcza obniżać ich dawki należy zwracać uwagę na przedplon. Przeprowadzone badania wykazały, że pszenżyto ozime najlepiej plonowało po roślinach motylkowych oraz dość dobrze po jęczmieniu i pszenicy z wsiewką koniczyny.
Zainteresowanie pszenżytem jarym jest stosunkowo małe, zarejestrowanych jest tylko kilkanaście odmian uprawianych, stąd też badania naukowe można uznać za dość marginalne. Pszenżyto jare, podobnie jak pszenicę jarą można bronować po siewie, gdy ukazują się wschody chwastów oraz drugi raz po rozkrzewieniu się zboża (nie wcześniej niż w stadium 4 liścia)