Staranna agrotechnika, dobór odpowiedniego stanowiska pod uprawę, wykonanie siewu w optymalnym terminie oraz stosowanie zaprawionego materiału siewnego i bez zanieczyszczeń z nasionami chwastów to podstawowe czynniki decydujące o skali konkurencyjnego oddziaływania chwastów na rośliny rzepaku
Zabiegi agrotechniczne wykonywane po zbiorze przedplonu oraz w trakcie przygotowania stanowiska pod uprawę rzepaku przyczyniają się w znacznym stopniu do ograniczenia liczebności chwastów, zwłaszcza jednorocznych gatunków dwuliściennych. Orka wykonana przed siewem rzepaku zmniejsza zagrożenia ze strony chwastów jednoliściennych, a zwłaszcza samosiewów zbóż, w sytuacji gdy poprzedzały one uprawę rzepaku. Należy pamiętać, że wskutek odwracania skiby podczas orki dochodzi do przemieszczania się nasion chwastów w glebie i część z nich z głębszych warstw zostaje umieszczona w warstwie umożliwiającej ich kiełkowanie. Zredukowanie uprawy gleby zmniejsza zagrożenie ze strony większości gatunków dwuliściennych.
Mechaniczne zwalczanie chwastów ma te zalety, że umożliwia uzyskanie natychmiastowego efektu chwastobójczego oraz nie ma działania ubocznego na środowisko. Należy jednak zaznaczyć, że wspomniany efekt zwalczania chwastów jest na ogół niewystarczający i konieczne jest zastosowanie środków chemicznych.
Zabiegi mechaniczne wykonywane na plantacjach rzepaku nie rozwiązują problemu zachwaszczenia, ale mogą ułatwić utrzymanie populacji chwastów na poziomie akceptowalnym, to znaczy na takim, który nie powoduje ujemnego oddziaływania na plon.